Thuisgekomen van de bibliotheek,
open ik het leenboek voor de eerste keer. Er valt iets uit, een vergeten
boekenlegger, denk ik. Het blijkt een oude foto: een jonge vrouw ligt op haar rug op bed. Ongekleed, op jarretelles en netnylons na. Ondeugend kijkt
ze in de lens. Maar haar benen zijn gespreid zodat ik weinig anders zie dan haar
foef. Als ik me daar uiteindelijk van los kan rukken, ruik ik de jaren
zeventig: het behang, asbakje, beddengoed, de opwindwekker, dieffenbachia, type
tuner-versterker, haar Farrah Fawcett-kapsel en rijkelijk gestoffeerde heuveltje. En ik denk aan films als
Kom met je waldhoorn tussen m’n Alpen.
Allemaal goed en wel, maar wat doe
ik nu met dit intieme plaatje? Het liefst bezorg ik ‘m weer bij de vrouw. Ik
zou bij de bibliotheek kunnen informeren wie de vorige lener van het boek was.
Maar dan krijg ik vast een waarom-vraag, en dan moet ik de foto overleggen.
Beetje gênant. Ik kan de foto natuurlijk ook op het internet gooien, vast wel
iemand die haar herkent. Maar dat kan ik het mens - nu zestig- of zeventigplusser - niet
aandoen. Verscheuren, besluit ik. Maar eerst gebruik ik haar nog even als
boekenlegger, ofschoon ze erg afleidt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten