Geheugen

Ik was nog geen zes toen we vanuit Nieuw-Guinea naar Nederland vlogen. De eerste korte etappe was per utilitaire Dakota van ons dorpje naar de regiohoofdstad waar een Super Constellation van de KLM, geschikt voor intercontinentale vluchten, op ons wachtte. We reisden met z’n vieren: ik zat naast een jonge vrouw van midden twintig, mijn oudere broer* zat naast mijn moeder iets verderop. Ik weet dat onze Dakota een korte tussenstop maakte op Numfor, een koraaleiland. Ik zie nog voor me hoe de deur openging en onze piloot postpakketten overhandigde aan enkele locals: naakte Papoea’s die op de landingsstrip stonden. Daarna vlogen we verder, onze toekomst tegemoet.

Zestig jaar later bezocht ik de jonge-vrouw-naast-mij weer, nu een bejaarde dame met Parkinson. We haalden herinneringen op, ook over onze vlucht. Volgens haar maakten we inderdaad een tussenstop op Numfor, maar daarbij landden we in de baai van dat eiland – met een Catalina, een zogenaamde vliegboot. De postpakketten werden afgegeven aan Papoea’s in prauwen! Ze wist het zeker. Kortom: een gekleurd kindergeheugen stond tegenover de vergeetachtigheid van een nu bejaarde dame. Dakota versus Catalina, vliegtuig versus vliegboot.

Dit alles is natuurlijk verrukkelijk onbelangrijk, maar ik noteer het toch voordat ik het vergeet.

*Mijn broer - destijds zeven - herinnert zich deze tussenlanding ook zeer goed. Op land!