Schoonenberg

Ratio en nuchterheid zijn niet mijn sterkste kanten, maar zintuiglijk heb ik weinig te klagen. Ik zie, hoor, voel, proef en ruik prima. Kortom: ik neem alles gelukkig nog goed waar. Maar geluk is niet groter dan een cel, bloedvat of zenuwuiteinde. Dat merkte ik afgelopen week toen mijn linkeroor zonder enige reden of aanwijzing ineens dichtklapte. In een dalende Boeing is dat een bekende gewaarwording die snel weer overgaat, maar nu bleef de doofheid waar ook nog gesuis en een verontrustende desoriëntatie bijkwam. Na wat zweterig gegoogel toch maar naar de huisarts gestapt. Zij verwees mij direct naar het ziekenhuis, waar ik, dankzij haar spoedtelefoontje, meteen werd geholpen. Daarna ging het snel: inwendig gehooronderzoek, allerlei geluidstesten, MRI-afspraak, stootkuur Prednison, bespreking vervolgtraject. Drie uur later stond ik beduusd weer buiten met de diagnose Sudden Deafness - 8 op de 100.000 mensen krijgen die jaarlijks - én met de mededeling dat er een relatief kleine kans bestond dat het weer goed kwam en zo niet dan moest ik met een eenzijdige doofheid zien te leven waarbij [vrij vertaald] wellicht toko's als Schoonenberg me een handje zou kunnen helpen. Wat zegt u?