Drilsergeant

Ergens in mijn woonwijk brulde een mannenstem: ‘Luna, hieRRR’  Ik keek om me heen, maar zag geen hond. Wel zag ik een klein meisje weglopen, een blond engeltje van een jaar of vier. Ze stapte stug door terwijl achter haar nogmaals ‘Luna, hieRRR’ door de buurt schalde. Toen dat voor een derde keer werd gebruld, versnelde het engeltje haar pas waarna ze ergens in een achtertuin verdween.

Vader roept kind tot de orde, denk je dan. Maar waarom dat blaffende bevel? Als hij op meer gematigde toon ‘Luna, kom bij pappa’ of ‘Luna, wacht eventjes’ had geroepen, misschien had het meisje dan wel rechtsomkeert gemaakt. Als niet geheel onbevooroordeelde buitenstaander dacht ik er het mijne van. Maar ja, misschien was de man wel ten einde raad. Zijn dochtertje mocht er dan lief en schattig uitzien, wie weet was Luna een onuitstaanbaar secreet dat naar niets en niemand luisterde? Een derde mogelijkheid was dat ze slechthorend is waardoor haar vaders gebrul haar ontging. Maar dat geloof ik nou ook weer niet, daarvoor stond haar gezichtje te angstig. Ik blijf er daarom bij dat sommige mensen gewoon niet aan kinderen moeten beginnen. En ook niet aan een hond. Beter kunnen ze het leger in. Als drilsergeant.