Fleetwood Mac

Als ik aan de jaren ’70 denk, hoor ik muziek van Neil Diamond, Fleetwood Mac en Abba, ruik ik pijptabak en herinner ik me biezenmatten, grote ficussen en kurk tegen de muur. Ook zie ik overal corduroy om me heen: broeken, jasjes, bankstellen. Die ribstof voelde behaaglijk en zat goed. Iedereen had destijds wel een of meerdere corduroybroeken in zijn of haar kast. Het was, zeg maar, een coole en comfortabele tegenhanger van de ordinaire spijkerbroek. De laatste zou echter niet meer uit het straatbeeld verdwijnen, wat je van corduroy niet kunt zeggen. Wie draagt het nu nog, behalve een paar corpsballen, artistiekelingen of golfkakkers?

Nou..., ík dus, sinds ik vorige week zo'n broek kocht bij C&A. Dan heb je overigens best wat uit te leggen als je corduroykleding koopt bij C&A. Welnu, bij deze toko dendert geen kutmuziek uit de speakers, de verkoopsters giebelen niet, de paskamers zijn ruim, de broekmaten liggen ordelijk opgestapeld en het eigen merk - Canda - heeft nul status en is dus uiterst betaalbaar. Afijn, toen ik uiteindelijk in de paskamerspiegel keek, zag ik een bejaarde grijsaard met een comfortabele, perfect zittende, flessengroene corduroybroek. Prima, niets meer aan doen, oordeelde ik. Op weg naar de kassa griste ik gelijk ook maar een donkerbruin exemplaar mee. Hoe seventies wil je het hebben? Toen ik met mijn aanschaf voldaan naar huis fietste, hoorde ik ergens Go Your Own Way van Fleetwood Mac klinken. Maar dat kan ook verbeelding zijn geweest.