Laurierkers

In mijn nog kale, maartse tuin scharrelt een computer rond. Glanzend zwart is-ie. Behalve glanzend zwart is hij ook erg intelligent, wat komt doordat er duizenden jaren aan programmering is ingestoken - evolutie heet zoiets. De computer is een merelmannetje dat in mijn wild woekerende tuin bezig is nestmateriaal te verzamelen. Hij is daar bijzonder zorgvuldig in: het ene sprietje vindt-ie maar niks, het andere wrikt hij verbeten uit de grond. Zijn toekomstige stek is een donkergroene struik achter in de tuin. Tijdens zijn strooptocht over mijn akker gaat hij ook geregeld even uitblazen op het hekje pal naast de betreffende laurierkers. Is zijn pauze voorbij, dan zoekt hij weer rustig verder naar bouwmateriaal of zit-ie te klussen ergens in het hart van de struik.  

Dit alles heeft niemand hem geleerd, geen vader en geen moeder. Hij heeft er ook geen opleiding voor gevolgd. Hij wist alles al toen-ie nog in het ei zat. Duizenden jaren schaven en bijslijpen hebben ervoor gezorgd dat deze merel onafhankelijk en slim is - daar had hij Silicon Valley echt niet voor nodig. Vergeleken bij deze vogel, zijn computers ongelooflijk stomme apparaten. En wij zijn inmiddels zo stom dat we er niet meer buiten kunnen. Zie ik die merel op mijn tuinhek nu lachen?

Daar zit-ie weer, op het tuinhek uit te rusten van het zware werk.
In het hart van de laurierkers ernaast is hij druk bezig met zijn nest.