Aandacht

In 1958 gingen ‘we’ naar Spanje, ik was tien. Het amper ontwikkelde Spanje lag destijds een stuk verder weg, zeg ter hoogte van Mauritanië. Ik keek mijn ogen uit. Dat kleurrijke buitenleven, de geuren, de rondtrekkende zigeuners, het Mediterraans geflaneer over palmenboulevards. Maar wat me het meest opviel waren de elegante herenschoenen: two tone shoes bepaalden het straatbeeld. Die wilde ik ook. En die kreeg ik.
Na de zomervakantie toog ik, als een matador op een catwalk, op mijn Spaanse schoenen naar school. Op het schoolplein aangekomen stormde iedereen op me af. En met iedereen bedoel ik iedereen. De aandacht was ver-schrik-ke-lijk! Dat had natuurlijk alles te maken met het Nederlandse straatbeeld in de vijftiger jaren. Iedereen liep toen in afgedragen zwarte dan wel bruine Bata’s of Robinsons, in lederen sandalen of op houten kleppers. En daar stond ik ineens tussen als een tienjarige dandy op mijn aanstellerige, bijna lichtgevende schoenen. Dood wilde ik!
Weggooien was een doodzonde in de fifties, dus droeg ik mijn two tone shoes daarna alleen nog maar zondags naar de kerk. Daar bad ik tot God dat ik er snel uit zou groeien. Hij gaf gehoor aan mijn smeekbede; tóen deed Hij dat nog.