maandag 14 april 2014

Dolgraag

Mijn Senseo koffiezetapparaat ging na 10 jaar trouwe dienst stuk. Daags daarna kocht ik een nieuwe. Dat is niét iets om trots op te zijn. Zo’n Senseo is namelijk als een trui van C&A of een stadsfiets van Halfords. Het oogt niet onaardig, maar laat vooral zien dat je als gebruiker geen bruisende levensstijl bezit of bijzondere smaak. Senseo-koffie drink je op meubelboulevards, krijg je aangeboden tijdens het wachten op je apk-keuring bij de Kwikfit, smaakt naar papier-maché en lijkt uitgevonden voor mensen met een gemêleerde plavuizenvloer en/of een pruttelend watervalletje in hun tuin.
En voor mij.
Ik ben namelijk geen echte koffiedrinker, ga zelfs als het even kan voor cafeïnevrij. Nee, het universum van coole barista’s, latte frappe schmappe, exquise bonensoorten, sissend-slurpende apparatuur en het guitige Nespresso-porem van George Clooney, gaat geheel aan mij voorbij. Het bakkie dat ik mijn visite voorzet doet dan ook denken aan bezinksel uit het Tjeukemeer, als het meezit. Daarmee lijkt het zeker dat de spaarzame dwaalgast die (toch) op de koffie komt, mij echt dolgraag wil ontmoeten. Mijn Senseo filtert, als het ware.

  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten