Mijn Senseo koffiezetapparaat ging na
10 jaar trouwe dienst stuk. Daags daarna kocht ik een nieuwe. Dat is niét iets
om trots op te zijn. Zo’n Senseo is namelijk als een trui van C&A of een
stadsfiets van Halfords. Het oogt niet onaardig, maar laat vooral zien dat je
als gebruiker geen bruisende levensstijl bezit of bijzondere smaak. Senseo-koffie
drink je op meubelboulevards, krijg je aangeboden tijdens het wachten op je
apk-keuring bij de Kwikfit, smaakt naar papier-maché en lijkt uitgevonden voor
mensen met een gemêleerde plavuizenvloer en/of een pruttelend watervalletje in
hun tuin.
En voor mij.
Ik ben namelijk geen echte
koffiedrinker, ga zelfs als het even kan voor cafeïnevrij. Nee, het universum van
coole barista’s, latte frappe schmappe, exquise bonensoorten, sissend-slurpende
apparatuur en het guitige Nespresso-porem van George Clooney, gaat geheel aan
mij voorbij. Het bakkie dat ik mijn visite voorzet doet dan ook denken aan
bezinksel uit het Tjeukemeer, als het meezit. Daarmee lijkt het zeker dat de
spaarzame dwaalgast die (toch) op de koffie komt, mij echt dolgraag wil
ontmoeten. Mijn Senseo filtert, als het ware.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten