Inteeltkoppen

Vorig jaar verbleef ik kort in een ziekenhuis. Iets onbeduidends. Naast mij lag een vrouw, een vervelende kwebbel. We gingen vrijwel gelijktijdig onder het mes. Een uur of wat later werden we weer ons zaaltje binnengereden. Pech, want ik had nog zo gehoopt dat de kwebbeltante in haar narcose was gebleven.
Sorry, maar ik vind die gemengde ziekenhuiskamers van tegenwoordig maar niks. Overigens lig ik niet alleen ongaarne met vrouwen op zaal. Hetzelfde geldt voor garnalenvissers, muzelmannen, androgyne binnenhuisarchitecten, beroepschauffeurs, sterrenkoks, thuiskapsters, heterofielen, veganisten, patatboeren, moeders overste, mental coaches, Whatsapp-trutjes, leden van het koninklijk huis en Prem Radhakishun. En alsjeblieft vooral geen domme patiënten, die kijken de hele dag naar SBS6, bovendien zit de ziekenzaal tijdens bezoekuur dan al snel vol met getatoeëerde armen en inteeltkoppen. Ook niks: smartphonejunkies, want voor je het weet laten ze, via Twitter of YouTube, de hele wereld meegenieten hoe jij over de rand van je bed zit te kotsen. Of nicotineverslaafden die met regelmaat naar de rookkamer strompelen - soms met infuusapparatuur en al - om terug te keren in een walm van tabakslucht. Of bedlegerige buren die zich van hun fecaliën ontdoen. Verder ben ik een echt mensenmens.