Ho-ho-ho

Nog nooit bezocht ik een landelijk bekende kerstmarkt. Ook was ik niet eerder in Doesburg. Ik sloeg dus twee vliegen in één klap door vriendin slaafs te volgen naar dit schone in kerstsfeer gehulde vestingstadje, mooi én strategisch gelegen tussen de Oude en de Gelderse IJssel waardoor er tijdens de Tachtigjarige Oorlog flink om is geruzied.
Al snel bleek dat we op deze waterkoude zaterdag in Doesburg niet de enigen waren. Van heinde en verre was men toegestroomd om het feeërieke centrum te aanschouwen. Dat leverde vanzelfsprekend stress op bij de overvolle parkings. Een drukte van belang dus, ofschoon velen dat ‘gezellig’ plegen te noemen. Vervolgens zagen we baardige mannen die ho-ho-ho riepen, in witbont uitgedoste winterkoninginnen, een troubadour die 'Imagine' vertolkte, een levende kerststal met een kameel (maar zonder baby Jezus, dit wellicht vanwege de Kinderarbeidswet), talloze glühweinstalletjes en op elke straathoek stonden boertige blauwgekielde midwinterhoornblazers die ongevraagd je buizen van Eustachius naar de kloten hielpen. Door deze verpletterende kersttsunami viel voor ons aan het echte Doesburg helaas weinig te ontdekken. Hunkerend naar authenticiteit, keerden we de drukte uiteindelijk de rug toe. We slenterden door doodstille achterafstraatjes en belandden ten slotte in het mosterdmuseum. Hier waren wij de enigen zodat we van de mosterdmaker een private voorstelling kregen omtrent de bereidingswijze van de goudgele smurrie. Bijzonder leerzaam. En dat gold ook voor het fenomeen kerstmarkt, want daar zien ze me nooit weer.