Materiaalmoeheid

Mijn kerstboompje meet slechts 56 cm. Het opzetten vergt pakweg 3 minuten en 47 seconden. Het is namelijk zo’n kant en klaar kunstdingetje. Zelfs de lichtjes zitten er al in. Het enige wat me te doen staat is ‘m uit de verpakking en van zolder halen en de takjes rechtbuigen. Daarna breng ik snel nog wat extra glitters en balletjes aan en het feest kan beginnen.
Jaarlijks neem ik voor om me zelfs dié luttele arbeid te besparen, maar steeds weer is daar van binnenuit dat vermanende doe-niet-zo-ongezellig. Dat was ooit anders, want ik hou in principe bijzonder van kitsch en kleur. Snapte dan ook nooit dat mensen kozen voor slechts witte versiering. Wat is er bijvoorbeeld vrolijker dan een trits gekleurde lampjes? Maar oké, inmiddels heb ook ìk het moede hoofd gebogen voor meer geaccepteerde esthetiek. Mijn ballenzooi is echter nog steeds bijzonder kleurrijk en figuratief. Favorieten zijn het trompetje en het vogeltje. Beide zijn ook zo makkelijk aan te brengen. Het trompetje (hij moet ècht retteketetten!) schuif je over een takje. Het vogeltje clip je doodeenvoudig vast middels een knijpertje. Maar vanochtend, tijdens het vliegensvlug optuigen van mijn boompje, brak het trompetje spontaan in tweeën. Materiaalmoeheid wellicht, want hij was nog van mijn moeder en zo’n halve eeuw oud. Niet alleen het trompetje brak, maar ook ik. Mij wacht daarom een droeve en eenzame Kerst. Liever geen bezoek aan huis!