Vluchtig

Vriendin moest plassen en dus maakten we van de nood een deugd door te stoppen bij wegrestaurant Routiers langs de A28 bij Nunspeet. Bij aankomst deed het gebouw ons sterk aan de jaren zestig denken, wat zowel min als plus kon betekenen: ouwe troep of vintage? De parking stond in ieder geval vol vrachtwagens, altijd een goed teken. Maar kennelijk snurkten de truckers in hun cabines want eenmaal binnen Routiers leken we op deze maandagmiddag de enigen. Verloren dwaalden we met onze plates langs de lange counter en rekenden af bij de kassa waarachter speciaal voor ons snel een vriendelijke moeke was gaan zitten, als bewijs van de geringe klandizie. Daarna namen we plaats middenin een lege zee van tafels en stoelen en verwonderden ons over het pretentieloze en nietszeggende interieur dat ons terugvoerde naar autovakanties van weleer toen wij heel bereisd spraken van een Raststätte, een verwijzing naar de Autobahncultur bij onze oosterburen. In de laagstaande zon zweefden fluwelen stofdeeltjes die vanaf het systeemplafond neerdwarrelden op de plastic bladplanten en houtfineren tafelbladen. Buiten de schuifpuien zongen autobanden in hoge noten over het asfalt. Nu en dan opkijkend naar de voorbijtrekkende sliert Dinky Toys, nuttigden we zwijgend onze koffie-met-gebak in deze weldadig anonieme en vooral vluchtige ambiance die ons afleidde van wereldproblemen of persoonlijke sores. Pure zen. Vriendin vergat zelfs te plassen.