Coulance

Een belangrijk deel van mijn jeugd bracht ik door in zo’n typische naoorlogse Haagse nieuwbouwwijk. In die tijd kwamen geregeld venters langs de deur die hun diensten aanboden of om polissen dan wel huishoudelijke snuisterijen te verkopen.

Onze buren waren meneer en mevrouw Oltmans, een Indisch, kinderloos echtpaar met hun twee pekineesjes. De Oltmannetjes stelden de geschetste colportage niet erg op prijs, want op een goede dag zat er achter hun deurraam een kaartje geplakt waarop met krulletters stond geschreven:

Aan de de deur wordt niet gekocht!

Als tamelijk onuitstaanbaar lagere school-jochie, vond ik het hartstikke stom dat 'grote mensen' zo'n herhaalfout maakten. Maar eenmaal wijzer geworden – wat lang duurde – kwam ik tot de conclusie dat ik dit soort vergissingen zelf ook vaak vaak maak. In het voorbeeld van het kaartje ging het waarschijnlijk fout door de 'deur' na de ‘de’. De herhaling van de letters d en e zal hier het struikelblok zijn geweest, met name doordat bij de schrijver - geconcentreerd de letters krullend - de gedachte vóór de beoogde tekst uitliep óf juist er bij achterliep, wat veel voorkomt. Lang verhaal kort: een beetje meer coulance voor de Oltmannetjes was op z'n plaats geweest.

Laatst liep ik weer door die oude straat uit mijn jeugd. Ik keek naar de naambordjes; vanzelfsprekend waren alle mij bekende familienamen verdwenen. Op één na. Juist ja, die! Mevrouw Oltmans was al lang dood, dat wist ik, maar meneer, die inmiddels ver in de negentig moest zijn, woonde er dus nog. Het kaartje achter het deurraam was jammer genoeg pleite.