Ilse

Januari 2018 kent welgeteld één zonnige dag, en die is nu. En dus bewandel ik de ‘paarse route’ in de Oostvaardersplassen. Genieten. Na afloop loop ik moe maar voldaan het restaurant van het aanpalende natuurcentrum binnen, bestel een kopje decaf, loop ermee naar het buitenterras en neem plaats op een zonnig bankje uit de wind. Genieten.

Even later vragen twee leeftijdgenotes of ze mogen aanschuiven. 

‘Tuurlijk,’ lieg ik.

‘Hé, lekker zoo,’ zegt de ene vrouw, als ze zich hebben geïnstalleerd.

‘Ja, echt geniet’n,’ zegt de andere.

De ene maakt daarop een selfie en wil hem direct posten richting het thuisfront.

‘Laa ze wet’n dat we hier geniet’n,’ zegt de andere.

‘Hoor ik Twente?,’ is mijn openingszet. De dames antwoorden bevestigend en vragen hoe ik dat raad.

‘Omdat u net zo praat als Ilse de Lange.’

‘Ooohhh, maar we kun’n niet zo mooi zing’n hooor,’ klinkt het lachend. Ik lach kort mee waarna we alle drie een comfortabel zwijgen inzetten om heel weldadig de vitamine D op onze konen te laten inwerken. Genieten. Dat duurt ongeveer een kwartier, want mijn geduld is beperkt. Ik neem vriendelijk afscheid van de dames waarna ik mijn lege kopje weer meeneem. Terwijl ik naar de counter loop, hoor ik achter mij de dames giechelen, op z’n Twents. Echt genieten.