Doris

Op de zondagse namiddag zaten we in het gezellige hotel-restaurant Monopole te Harderwijk aan een versnapering. Buiten zakte een mooie rode zon in het Veluwemeer, een unicum deze winter. Maar ons hart was droef, want Doris is dood. 
De markante, ruwharige teckelteef was jarenlang het door zeer velen geliefde uithangbord van Monopole. Overal kwam je Doris loslopend tegen: op de boulevard, langs het strandje, in de stadssteegjes achter het hotel. Koddig, dik, eigenwijs rondsnuffelend. Ze kreeg geregeld een krokant varkensoortje van de slager of een ijsbolletje bij de snackbar om de hoek. Vrijwel iedereen hield van dit borstelige hondje. 

Ooit zagen wij, buiten op het terras onze witte wijn nippend, een bestelbusje voor het hotel stoppen. De bestuurder stapte uit, opende de achterklep en zette midden in de zomerse drukte het hondje op straat. Daarna reed hij weer weg. Doris, keek onbewogen links en rechts naar het geroezemoes om haar heen, stapte daarop, hooghartig als the queen tijdens Trooping the Colour, door de automatische glijdeuren het restaurant binnen om pontificaal plaats te nemen in haar zetel, de mand met hondenspeeltjes die naast de bar stond. Toen wij informeerden wat hier gaande was, kregen wij te horen dat ze eens in de maand naar de trimsalon ging. Ze werd dan afgehaald door de trimmer en na de behandeling weer voor de deur van hotel Monopole afgezet. Madame had geen verdere begeleiding nodig.

Het hondje wordt gemist, niet alleen door haar eigenaresse, maar ook door het personeel, de vaak internationale clientèle (na haar inslapen ontving het hotel zelfs reacties uit de VS), ja misschien wel door heel Harderwijk. En door ons.

De rode zon was nu geheel in het Veluwemeer gezonken.