Amicaal

De bel gaat. Voor mijn deur staat een kleine, donkerbruine, guitige man met pretoogjes. Op zijn jaspand zie ik een badge waarop het paars-gele logo van NUON. Meteen na het tonen van zijn identiteitskaart – inderdaad, een vertegenwoordiger van NUON – steekt de man mij energiek zijn hand toe en stelt zich voor als Howard. Op de automaat beantwoord ik die handeling door mijn voor- én achternaam te noemen.
‘Is het goed als ik Ruud zeg?’ klinkt het.
Ofschoon de man in een gesmeerde woordenstroom mij tracht over te halen mijn huidige energieleverancier te verruilen voor NUON, heeft hij het met zijn amicale benadering (een wildvreemde die zijn opa zou kunnen zijn meteen bij de voornaam noemen) geheel verbruid. Ik verkoop hem dan ook een vette nee.
Als de voordeur weer dicht is en de man in het winterlicht is verdwenen, blijf ik zitten met de prangende vraag wie deze joviale strategie (hoe een seniore misantroop even snel het NUON-walhalla binnen te lokken) heeft bedacht. Was het zijn werkgever, misschien zijn projectmanager of cursusleider? Of was het guitige Howard zèlf? En ineens zie ik zijn pretoogjes weer voor me, en vermoed het laatste.