Genaaid

Bijzonder bevallig was ze. Licht getint, misschien Indisch dan wel Javaans-Surinaams. Ruim 15 jaar ken(de) ik haar als ‘mijn’ doktersassistente. Immer vrolijk, voorkomend en uitstekend in haar werk. Ze verzorgde mijn afspraken stipt, belde me geruststellend op na een of ander laboratoriumonderzoek, reinigde mijn wonden en ziel, verwijderde hechtingen en peuterde discreet teken uit oksel of lies. Soort van intiem, waren we.
Maar vanochtend viel het kromzwaard. Waar zich altijd de aantrekkelijke, mooi opgemaakte en in strakke ZARA of H&M truitjes gehulde doktersassistente bevond, zat nu een vrouw gekleed in een zwarte, kamerbrede habaya (hier jeukten mijn vingers om 'soepjurk' te typen) met daarboven een eveneens zwarte, strak aangetrokken hijab die haar ooit zo innemende gezicht bleek en streng maakte. De moslima richtte zich tot mij en bracht geluiden voort. Ze klonk vriendelijk. En bekend! Sodeju, het was dezelfde doktersassistente!
Mijn hoofd tolde. Wat is in haar gevaren? Hoe, waardoor, waarom deze nieuwe strengheid in de leer? Is dit vrije wil of de wens van een ander? Is dit een keihard statement of is ze gevoelig voor Neêrlands snel veranderende samenleving? Is haar nieuwe striktheid het gevolg van de druk die op haar religie wordt uitgeoefend òf van de druk die haar religie op onze samenleving uitoefent waardoor ze nu zekerder van haar zaak is met een total coming out tot gevolg?
En hoe verder? Is ze bereid om, wanneer nodig, opnieuw een teek uit mijn liesstreek te pulken? En vind ik – buitengewoon verlicht en tolerant, vermoed ik - het eigenlijk wel oké als iemand met haar vingers aan mijn private delen zit terwijl dezelfde persoon niet toestaat dat ik ook maar één blik op haar hoofdharen werp, laat staan op haar lichaamsvormen?
Als ik naar huis fiets voel ik me flink genaaid door de profeet. Maar de arme vrouw ìs het.